Vanmorgen ging de wekker weer te vroeg af. Gisteravond was ik pas tegen half 11 thuis door een vergadering voor de partij. Dacht ik na de verkiezingen iets meer rust te hebben, begint de ellende nu pas echt. Geintje natuurlijk, want ik vind het echt heel leuk om te doen. Maar goed, ik was daarom niet snel in slaap en na een onrustige nacht kwam die wekker echt te vroeg. Toch had ik wel enorm zin om deze dag aan te vangen, omdat er iets leuks op de planning stond. Een koffie/thee-ochtend voor moeders. Een (h)eerlijke ochtend waar we ervaringen deelden over het moederschap. Vaak in combinatie met werk/ondernemerschap. Maar voor ik daar was moest ik eerst even de moeder uithangen.
Nu mag ik mij enorm gelukkig prijzen met een partner die veel verantwoordelijkheid neemt in ons gezin. Dus terwijl ik mij douchte werden de boterhammen al gesmeerd en 10-uurtjes klaar gezet. Ik had zelfs tijd om ook nog te ontbijten. Iets wat ik normaal pas doe als de kinderen op school zitten. En zoals elke ochtend moest ik mij toch even haasten op het laatst. Nu moeten we iets eerder weg dan normaal. Mijn dochter zit met haar enkel in een soort van gipsvoet, omdat deze gebroken is. Dat betekent dat we zo dicht mogelijk bij de school moeten parkeren en daar geldt: wie het eerst komt, het eerst maalt. Dus zorgen dat ik echt op tijd ben. Vervolgens dochter in de klas afleveren voordat de meute binnen stormt. Daarna zoon naar zijn klas. Dit duurt altijd iets langer, want je komt menig moeder tegen en zoonlief moet volgens een vast ritueel afgeleverd worden anders begint zijn dag niet goed en heb ik een ongezellig kind. Het hoort er allemaal bij en waarschijnlijk komt deels mijn verhaal met jouw ochtendritueel overeen.
Dat was nou precies het idee van onze inloopochtend voor moeders. Je komt als moeder dagelijks dingen tegen die soms leuk en soms heel stom of vervelend zijn. Hoe ga je daar dan mee om en voel je je dan ook heel alleen op de wereld? Door dit te delen kom je erachter dat veel moeders met dingen worstelen en zich ook alleen voelen. En dan kan het nog zo zijn dat de partner wel heel erg meewerkt in het gezin, dat gevoel blijft bestaan. We kunnen als moeders heel oordelend naar elkaar zijn, maar feit blijft dat we allemaal een beetje “aanmoederen” en hopelijk komen onze kinderen goed terecht. En door meer met elkaar te delen, kunnen we elkaar beter helpen. Dat was de insteek: ervaringen delen = kennis vermenigvuldigen.
Met een paar moeders kletsten we onder het genot van een lekkere kop thee/koffie over het “aanmoederen” en het ondernemen/werken. Hoe diverse andere moeders soms enorm tegen elkaar aan het opbieden zijn met feestjes of hoe beschermend je kan zijn en hoe je kan loslaten. Hoe je alle ballen in de lucht houdt en toch ook nog tijd voor jezelf probeert te vinden. Het is niet altijd makkelijk en toch zitten er ook veel leuke kanten aan het moederschap. Maar juist als je kan delen dat het heel wisselend is en jij het ook af en toe niet meer weet, maakt zo’n ochtend waardevol. Of je nou een K*T-ochtend of juist een hieperdepiep-ochtend hebt. Even 2 uurtjes je hart luchten en met een goed gevoel naar huis, want we moederen allemaal gewoon maar wat aan.
Na aanleiding van deze ochtend ben ik samen met de dames van Ruimte 18 een nieuwe community-pagina op Facebook gestart. Kijk even op https://www.facebook.com/ruimte18.nl/ en meld je aan. Deze pagina is voor alle moeders die ook maar gewoon “aanmoederen”. Deel je leuke en minder leuke ervaringen als moeder. En we organiseren vaker bijeenkomsten. Ook dat delen we op die pagina.
Ik ben Irene Jansen, kindercoach voor beelddenkers en HSP’ers. Ik zet deze mooie kinderen weer in hun kracht en leer hen hun mooie talenten in te zetten op school en het dagelijks leven en daarbij begeleid ik ook hun ouders en de professionals die met deze kinderen werken. Ik bied meerdere trajecten aan en geef voorlichtingen over beelddenkers en HSP. Heb je interesse in begeleiding of wil je een keer een voorlichting bijwonen, neem dan contact op via info@ditisdirkje.nl of bel 0623017212.
1 reactie op “We moederen allemaal gewoon maar wat aan”