Een paar maanden geleden ontstond er voor mijn deur een opstootje met een paar kinderen. Ook de jongste van mij was hierbij betrokken. Zonder te veel op details in te gaan, hadden allen schuld en werden ze door verantwoordelijke ouders erop aangesproken en werden over en weer excuses gemaakt. Maar bij 1 ouder kwam een extra reactie die mijn nekharen recht overeind deden staan. Ze zei: “Tja hij krijgt pilletjes en je begrijpt dan wel hoe hij is.”
Ik vroeg deze moeder wat ze hiermee bedoelde. Ze gaf aan dat door de diagnose bij haar kind een hoop puzzelstukjes op zijn plek vielen en berusting daarin vond en de pillen echt een uitkomst boden. Ik kreeg het gevoel dat deze moeder de opvoeding opgaf, omdat haar kind ADHD heeft. Hij kon er niks aan doen dat hij zo was en er was ook niks aan te doen behalve pillen slikken. Nu ben ik al geen groot fan van pillen, maar dat ook nog de enige oplossing zou zijn voor een kind met ADHD ging mij echt te ver. Ik wilde van alles roepen, maar ik zag in de vermoeide ogen van de moeder dat mijn boodschap waarschijnlijk niet aan zou komen.
Ik wil dat toch hier wel doen en dan niet alleen tegen deze moeder, want ik merk wel vaker bij ouders en professionals dat als er een diagnose is dit de oplossing is van het probleem. Pietjes heeft ADHD dus is hij druk en dat kunnen we nu elke keer zeggen als Pietje uit zijn stekker gaat. Jammer is dat mensen vergeten dat een diagnose een nieuw beginpunt is van waaruit naar een betere situatie gewerkt kan worden. Een diagnose geeft namelijk ook handvatten mee om de opvoeding bij te sturen. Dus is een diagnose wel een oplossing, maar niet als je de meegeleverde gebruiksaanwijzing in de prullenbak gooit.
Juist door het negeren van de mogelijkheden die een diagnose biedt, behalve het blijven roepen dat dit de diagnose is, raken buitenstaanders vaak gefrustreerd dat er altijd maar een diagnose gesteld dient te worden. Want nu er een diagnose is, houden alle partijen op met het verbeteren van de situatie. Men houdt letterlijk op met opvoeden. Handen gaan de lucht in en vingers wijzen naar de diagnose zodra een kind ongewenst gedrag vertoont. En het is dan zelfs soms zo erg dat een kind zelf zegt: “Ja, maar ik heb ADHD en daarom ben ik dus druk.” Nu heb ik het hier elke keer over ADHD, maar dit geldt voor meerdere diagnoses.
Het is in mijn ogen bijzonder triest dat mensen eigenlijk deze kinderen lijken op te geven, terwijl er een hele nieuwe wereld voor ze open gaat. Een kind met een label is niet klaar en uitbehandeld. Een kind met een label heeft nu een gebruiksaanwijzing en hiermee kan het leren om ook onderdeel van de maatschappij te zijn. Op zijn eigen en unieke wijze. En daarbij heeft hij alle hulp van de wereld nodig. Dus ouders en professionals met kinderen die een label hebben: ga aan de slag, lees de gebruiksaanwijzing en help het kind om te gaan met de diagnose en hoe het kind ondanks die diagnose ongewoon mee kan doen aan de maatschappij. En ik zeg expres ongewoon, want gewoon bestaat in die gevallen vaak niet. En misschien is dat wel iets wat we allemaal moeten leren begrijpen en accepteren.
Ik ben Irene Jansen, coach voor hooggevoelige kinderen en beelddenkers. Ik help deze kinderen de juiste handvatten te vinden om hun talenten in te kunnen zetten op school en het dagelijks leven. Daarbij begeleid ik ook hun ouders en de professionals die met deze kinderen werken. Ik bied meerdere trajecten aan en geef voorlichtingen en trainingen over beelddenken en hoog gevoeligheid. Heb je interesse in begeleiding of wil je een keer een voorlichting of training bijwonen, neem dan contact op via info@ditisdirkje.nl of bel 0623017212.
