Boos en verdriet doen ertoe

“Kijk eens niet zo boos!”, zei een vriend eens tegen mij. Nu was ik niet boos, maar kijk ik blijkbaar erg boos als ik mij concentreer. Maar waarom mag ik eigenlijk niet boos kijken? Wat is er mis met boos zijn? Je hoort ook vaak ouders tegen hun kind zeggen: “Niet huilen”. Waarom niet? Negatieve emoties worden als een taboe behandeld en dit gebeurt steeds vaker. Hierdoor leren kinderen deze emoties niet goed te verwerken.

Een voorbeeld hiervan kwam uit een verhaal van een vriendin van mij. Bij haar dochter in de klas werd i.p.v. stil te staan bij de dood van een broertje/zusje van een klasgenoot en te praten over het verdriet wat hierbij komt kijken, het leven gevierd en door het klasgenootje uitgedeeld. Hoewel ik best kan inzien dat het voor de ouders lastig is om zo’n gigantisch verlies te verwerken, is het wegstoppen of ontkennen geen oplossing. Het brengt eerder meer verwarring met zich mee. Zo ook bij de dochter van mijn vriendin. Die vroeg zich af of het een feestje is dat er iemand dood gaat. Een simpele conclusie van een 6-jarige die pijnlijk bloot geeft waar het spaak loopt in deze aanpak. Verdriet valt niet te ontkennen. Hoe meer je het weg wilt stoppen hoe harder het naar buiten wil komen. En ik spreek dan ook uit ervaring. Ruim een jaar stopte ik het verdriet over het overlijden van mijn vader weg tot ik het niet meer tegen kon houden en niet meer in staat was mijn bed uit te komen. Lichamelijk en emotioneel was ik kapot.

Emoties zijn signalen dat er iets aan de hand is. Dat kan iets positiefs of iets negatiefs zijn. En in beide gevallen zal het signaal opgepakt moeten worden om de situatie te behandelen. Neem nu het verdriet van verlies. Bij een andere vriendin overleed haar ex-man en zij en haar zoontje bleven achter. Dit kleine ventje krijgt van mijn vriendin ruimte om verdriet, boosheid en ook blijdschap over herinneringen te delen zowel thuis als op school. Hierdoor kan hij in zijn eigen tempo het verlies verwerken. En stukje bij beetje laat hij weten hoe hij denkt over de dood van zijn vader en verwerkt zijn verlies.

Emoties hebben de gewoonte om zich verder op te bouwen als je er geen aandacht aan besteed. Denk maar aan het gevoel dat je verliefd bent en dat nog niemand kan vertellen. Je wilt het van de daken schreeuwen, maar mag het niet. Het bouwt verder op en zodra je het eindelijk kan en mag vertellen, komt het bijna als een schreeuw je lijf uit. Zo werkt het ook met boosheid of verdriet als je die niet de ruimte geeft om er te zijn. Een boos kind dat te horen krijgt om niet boos te zijn, zal alleen maar nog bozer worden. Het is in dat geval nodig om het kind even te laten uitrazen. Heeft hij dat gedaan dan zal het ook open staan voor een gesprek.

Een meisje bij mij in de praktijk tekende in een gesprek prachtig uit hoe dat in haar voelt als ze emoties wegstopt en met name de negatieve emoties. Ze tekenende een lelijk flatgebouw dat alleen maar groter en lelijker wordt als ze negatieve emoties binnen houdt. Daarnaast tekende ze een mooie woonboom die niet kon groeien als het flatgebouw groter werd. De flat ontnam namelijk het zonlicht van de boom. En daarmee stelden we samen vast dat het meisje niet zichzelf kon zijn als ze al haar emoties binnen hield. Ze kon niet groeien en stralen. Juist door de emotie niet te onderdrukken en door te laten bouwen aan die lelijke flat, maar juist hem laten zijn en bespreken, maakt dat je hem weg kan laten gaan.

Het is dus echt van belang om de emotie te bespreken en te erkennen. Ze kunnen dan een goeie plek krijgen in je leven. Neem het verdriet dat ik toch nog steeds meedraag over het verlies van mijn vader. Er zijn nog steeds momenten dat ik enorm verdrietig kan zijn en ik sta er dan even bij stil en realiseer mij dan dat ook verdriet bijdraagt aan de herinnering aan mijn vader. Want omgekeerd gebeurt het ook dat ik helemaal in een deuk kan liggen van een herinnering aan mijn vader. Alle emoties vormen de herinnering aan mijn vader die ik nooit kwijt wil raken.

En niet alleen zelf bewust emotie analyseren is belangrijk. Vooral bij kinderen is het belangrijk om samen hierover te praten. Dus is je kind verdrietig, vraag dan waarom en zeg niet “Niet huilen”. Is je kind boos? Laat het even uitrazen en vraag daarna waarom hij/zij boos is. En hou altijd in gedachte: als je de emoties van je kind niet erkent dan ontneem je een stukje van het zijn van je kind. En dat is nooit je bedoeling.

Ik ben Irene Jansen, kindercoach voor beelddenkers en Hsp’ers. Ik zet deze mooie kinderen weer in hun kracht en leer hen hun mooie talenten in te zetten op school en het dagelijks leven en daarbij begeleid ik ook hun ouders en de professionals die met deze kinderen werken. Ik bied meerdere trajecten aan en geef voorlichtingen over beelddenkers en HSP. Heb je interesse in begeleiding of wil je een keer een voorlichting bijwonen, neem dan contact op via info@ditisdirkje.nl of bel 0623017212.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.